ΠΑΤΗΡ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: ΘΑ ΜΑΣ ΘΕΡΜΑΝΕΙ Ο ΘΕΡΜΑΪΚΟΣ! Τα αινιγματικά λόγια του σεπτού Ιερέα


  Πέρασαν δύο χρόνια από την κοίμηση του πατρός Παναγιώτου Καραγιάννη (+20-6-2018 μ.Χ.), του τόσου αγαπητού και φωτισμένου παππούλη των Ταξιαρχών στην Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης (δείτε εδώ).


  Στο μνημόσυνό του παραβρέθηκε και ο πατήρ Γεώργιος, η ηρωική μορφή της "Μάχης του Πισοδερίου 2018" κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Παπα - Γιώργης, Πισοδέρι 2018

 Λεβέντης από την Κρήτη, στολίδι εδώ και μισό αιώνα της Μακεδονίας, αγωνιστής και μαχητής, είχε Λειτουργήσει για 20 χρόνια στο παλαιό Ναό του Αγίου Παύλου (γωνιακός) και έχτισε το κόσμημα του νέου Ναού που δεσπόζει πάνω από την Ευαγγελίστρια, με μοναδική θέα σε ολόκληρη την Θεσσαλονίκη!

 Τότε κάποιοι επιχείρησαν να γκρεμίσουν τον παλαιό προσφυγικό ιστορικό Ναό, για να μπορέσουν να σηκώσουν δίπλα πολυκατοικίες και επειδή ο παπα - Γιώργης αντιστεκόταν και πήγε και να τον επισκευάσει με τα ίδια του μάλιστα τα χέρια, τον "εξόρισαν" από την ενορία του!

  Στάλθηκε τότε στο ευλογημένο Νικομηδινό Θεσσαλονίκης (στον Ναό της Αγίας Παρασκευής και τελευταία στον Άγιο Πρόδρομο του βουνού) με τους τόσο καλούς και φιλόξενους κατοίκους, απομακρύνοντας τον από τα μέρη του Αποστόλου όπου είχε δώσει την ψυχή του.

  Έφυγε κυνηγημένος και αδικαίωτος, ατίμητος, μα γεμάτος Χάρη και ευλογία Θεού ο αγαθός και τίμιος Ιερέας, κατατρεγμένος όπως ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος, τον οποίο εκεί πάνω διακόνησε επί 24 χρόνια...

   Ασπάστηκα με ευλάβεια το τίμιο χέρι του. Τα χρόνια τον άσπρισαν και τον έγειραν αυτόν τον "Ψηλορείτη", που τον έχουν δει πολλοί να παίρνει δρόμους με το χιλιοφορεμένο ζωστικό του, για να πάει να γεμίσει με το λεωφορείο σακούλες από δέντρα της εξοχής, για να φέρει να τα αφήσει στην πόρτα κάποιου δυσκολεμένου σπιτιού, από τα τόσα παλαιά πνευματικά του παιδιά στην Άνω Πόλη...
Ο παλαιός Ναός του Αγίου Παύλου που πρέπει να σωθεί και να αναστυλωθεί

   "Ζητιάνος" για την Αγάπη! Αληθινό παιδί του Χριστού! Πληγωμένο, διωγμένο, σταυρωμένο, μα ακόμα ορθό! Με την Πρεσβυτέρα και εκείνη σε μεγάλη δοκιμασία, χωρίς φως, χωρίς ήλιο και χρώματα...

   Σαν τέλειωσε το τρισάγιο του παππούλη Παναγιώτη, τον είδα να ανηφορίζει μόνος του, σκυφτός, αδύνατος σαν κλαράκι, το δρομάκι μες το λιοπύρι. Κάτι έσφιξε την καρδιά μου και έσπευσα να πάρω το αυτοκίνητο, να τον προλάβω, για να τον πάω ως το σπίτι...

   Τον πρόλαβα. Μπήκε μέσα ταπεινός, ήρεμος, σχεδόν αμίλητος.


   Περνώντας από τον παλαιό, γωνιακό Ναό του Αγίου Παύλου του είπα:

  - Η Εκκλησία σας πάτερ Γεώργιε...
  
  - Είκοσι χρόνια έκανα εδώ, ξεφύσηξε με πόνο ψυχής και τέσσερα απέναντι στο μεγαθήριο (μεγάλο Ναό του Αγίου Παύλου) που έχτισα...

  Ύστερα πάλι σιωπή, σκέψεις, αναμνήσεις...

  Μα σαν προσπεράσαμε τον νέο Ναό με την εκπληκτική θέα, είδαμε ένα συνεργείο του Δήμου να φτιάχνει ένα κομμάτι πλάι στο πεζοδρόμιο για διοχέτευση των ομβρίων υδάτων του βουνού (Κεδρηνός Λόφος - Χίλια Δέντρα) προς την άσφαλτο...


  Τότε ο πατήρ Γεώργιος εξεμάνη! Σαν να τον χτύπησε ρεύμα, ο ταπεινός και πράος φώναξε ξαφνικά δυνατά και με αγωνία, κρεμασμένος στο παράθυρο του αυτοκινήτου:

  - Μα τι κάνουν εκεί; Θα πλημμυρίσει η Ευαγγελίστρια (βρίσκεται πιο κάτω και αποτελεί το παλαιό Κοιμητήριο της πόλεως)! Και θα το χρειαστούμε!

   Έκανε μια μικρή παύση και συνέχισε, ταραγμένος:

  - Ο Θερμαϊκός θα μας θερμάνει! Δεν είναι τυχαία τα ονόματα... 

  - Θα μας θερμάνει, ρώτησα έκπληκτος, καθώς έστριβα στο μικρό στενάκι.

  - Ο Θερμαϊκός θα μας θερμάνει! Από την Μηχανιώνα ως πέρα γύρω...

  - Τι σημαίνει αυτό πάτερ Γεώργιε; Μήπως θα στερέψει;

   Πήγε να πει κάτι, αλλά το συγκράτησε, ίσως γιατί είχε ήδη μιλήσει πολύ και δεν είχε ευλογία να αποκαλύψει και άλλα... Σιώπησε.... Πάντως κατάλαβα ότι θα έχει σχέση με τις έννοιες θερμότητα - ζέστη και νερό...


  "Ο Θερμαϊκός θα μας θερμάνει. Δεν είναι τυχαία τα ονόματα" συγκράτησα τα λόγια του στο μυαλό μου, την ώρα που αποχαιρετούσα την σεπτή μορφή του Ιερέως, πλάι στο κατώφλι του φτωχικού, μικρού σπιτιού του...

   Από τον νου μου έπειτα πέρασαν πολλά και θυμήθηκα και την αποκρουστική εικόνα της λεγόμενης "ερυθράς - κόκκινης παλίρροιας" που χτυπά τελευταία σαν πληγή την Θεσσαλονίκη...


   Ποιος ξέρει όμως τι θα είναι και πότε... Ο Θεός να βάλει το χέρι Του.

   ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ

Share on Instagram

ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ

20 χρόνια εθνικής και δημοσιογραφικής προσφοράς στον Ελληνισμό

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου